کی تموم میشه آخه؟
یوهو هوس کردم که منم بلاگ داشته باشم و بنویسم. هیچوقت واسه کسی ننوشتم. اوج نوشتن هایم در یادداشت گوشی خلاصه میشد. نزدیک پنج صبح است. هواهم ناجوانمردانه فقط سرد است. این فقط سرد یعنی باران و برف نداریم. سرمای بدون برف به چه دردم میخورد جز اینکه احتمال سرما خوردنم را زیاد کند؟ پاییز امسال یکماه سرما خوردم. سرمای بشدت عجیب و غریب. عطسه نداشت. فقط سرفه بود. یکماه فقط سرفه میکردم. انقدر سرفه میکردم که روزای آخر کمر درد گرفته بودم. یعنی هفته ی آخر سرفه که میکردم بعدش تا دقیقه ها خم بودم از زور کمر درد. خب اگر رفته بودم زیر باران یا برف بازی کرده بودم اون یکماه بجای فوش دادن به زمین و زمان میگفتم دندت گرم میخواستی نروی زیر باران. بعد از دو هفته نه امتحان داشتن و کلاس داشتن قرار است در این هوای ناجوانمردانه فقط سرد بروم مدرسه. دوماه دیگر فقط مانده از این توفیق اجباری. فقط دوماه. بعدش عید است و دوران جمع بندی اردیبهشت خرداد برای کنکور. کنکور حقیقتا از رگ گردن به من نزدیکتر است. پنج شد. ریاضی دارم و فیزیک. ولی دلم برای آقای یوسفی تنگ شده است. برای حرف زدن هایش. قطعا از سوالایی که در امتحان بی پاسخ گذاشته ام فهمیده که فقط نمونه سوالایی که بهمون داده بود رو خوندم تازه نه کامل بلکه نصفه نیمه. گفته بود جزوه رو بخونین. از تابستون که کلاسامون شروع شدن من حتی یکبارم ریاضی نخوانده بودم. چجوری دویست صفحه جزوه ی هیچوقت نخوانده را در یکروز میخواندم؟ هرگز نتوانم. در حال حاضر سخت ترین قسمت زندگی من مدرسه رفتن است. چقد خوب است که پارسال این روزها نیست. در حال حاضر بهترین سال زندگی من امسال است که تنها دغدغه ام این است که کی تموم میشه این مدرسه رفتن هایم؟
باری تعالی رو شکر میکنیم.
عالی بود