به کل یادم رفته بود اینجارو ساختم. تو این مدت اتفاق خاصی نیفتاده جز اینکه از اون پنج ماه به کنکور چهار ماهش گذشته و فقط یکماه ماه مونده. پر از حسهای مختلفم. شادی، ترس، استرس و بلا بلا. رویای پزشکی و رتبه ی سه رقمی ندارم قطعا ولی خب رویای دانشگاه تهران دارم. و هرچقد به کنکور نزدیک تر میشیم دانشگاه تهران دوست تر میشم! متاسفانه. یعنی اولش که فقط به دانشگاه شهرستان فکر میکردم تا از هیاهوی اینجا دور بشم ولی الان وضع فرق کرده. به قول کتاب دینیای دبیرستان وابستگیم به تعلقات دنیوی بسی بیشتر شده. به خود باری تعالی هم گفتم. که دیگه نمیکشم لطفا تو این قضیه باهام مهربون باش. ایشالا که مهربونن.
